ក្រមា
ក្រម៉ាគឺជាសម្លៀកបំពាក់ប្រពៃណីដ៏រឹងមាំមួយរបស់កម្ពុជានិងបង្ហាញពីអត្តសញ្ញាណវប្បធម៌ខ្មែរជាមួយនឹងការប្រើប្រាស់និងលម្អជីវិតប្រចាំថ្ងៃជាច្រើនដោយផ្នែកនិងសាសនាទាំងអស់។
យើងជាខ្មែរមិនពិបាកយល់អំពី“ តើក្រម៉ាជាអ្វីទេ” ដោយសារតែរឿងនេះបានកើតមកនិងមានជាមួយយើងពីអតីតកាល។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើយើងនិយាយអំពីប្រវត្តិសាស្រ្តស៊ីជម្រៅនិងវិធីធ្វើឱ្យក្រម៉ារុំវាជារឿងប្លែកនិងស្មុគស្មាញហើយត្រូវការការស្រាវជ្រាវយូរ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយសង្គមខ្មែរបានចាត់ទុកវាជាផ្នែកមួយដ៏ចាំបាច់នៃជីវិតប្រចាំថ្ងៃនិងសកម្មភាពរបស់ពួកគេ។ វាគ្រាន់តែជាផ្ទាំងសំពត់មួយប៉ុណ្ណោះប៉ុន្តែវាភ្ជាប់ជាមួយនឹងគុណតម្លៃនៃអត្តសញ្ញាណនិងទិដ្ឋភាពវប្បធម៌នៅក្នុងនោះ។ ក្រម៉ាមានតម្លៃពិសេសសម្រាប់កសិករកម្មករនិងពលរដ្ឋដោយប្រើប្រាស់ក្នុងសកម្មភាពប្រចាំថ្ងៃដូចជាការរុំក្បាលនិងដងខ្លួនរុំក្រម៉ារុំនិងលក់។ ក្នុងបរិបទប្រពៃណីនិងវប្បធម៌ខ្មែរក្រម៉ាអាចត្រូវបានប្រើក្នុងពិធីសាសនាខ្មែរដូចជាពិធីមង្គលការពិធីផ្សេងៗដែលជាផ្នែកមួយនៃល្បែងប្រជាប្រិយខ្មែរនិងអត្តសញ្ញាណជាតិដែលមិនអាចបំភ្លេចបាន។ ទោះយ៉ាងណានៅក្នុងសង្គមខ្មែរបច្ចុប្បន្នក្រមរគឺល្អនិងសមរម្យជាវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍ជារបស់គ្រឿងលំអរឺជាសម្លៀកបំពាក់សម្លៀកបំពាក់រឺរបស់ប្រើប្រាស់ផ្សេងៗ។ ដោយសារតែតម្លៃដ៏សំខាន់របស់វាយើងត្រូវធ្វើការស្រាវជ្រាវស្វែងយល់បន្ថែមនិងអភិរក្សវាដោយចីរភាព។
ភស្តុតាងនិងប្រវត្តិនៃការត្បាញនៅក្នុងសង្គមខ្មែរ
ក្រម៉ាគឺជាផលិតផលដែលផលិតចេញពីត្បាញនិងរចនាបង្កើតជាវត្ថុធាតុដើមជាច្រើនដូចជាកប្បាសឬសូត្រនិងថ្នាំជ្រលក់ធម្មជាតិ (ធ្លាយ) សម្រាប់ពណ៌។ ខ្សែស្រឡាយនៅសម័យបុរាណខ្សែស្រឡាយក្តារបន្ទះឈើ«ដាដាម៉ុល»ធ្មេញឈើ«ឈើទាលឈើ»និងធ្នឹម (កៃ) គឺជាវត្ថុធាតុដើមដែលត្រូវការសម្រាប់ត្បាញ។ ផ្អែកលើភ័ស្តុតាងប្រវត្តិសាស្រ្តអ្នកបុរាណវិទ្យាបានរកឃើញផ្នែកមួយនៃក្បាលថ្នល់ (ប្រភេទឧបករណ៍ប្រើសម្រាប់ត្បាញ) និងពត់នៃខ្សែស្រឡាយ (ខនអូមបូ) នៅទីតាំងបុរាណវិទ្យាបុរាណម្លូព្រៃដែលមានទីតាំងនៅខេត្តព្រះវិហារដែលមានអាយុកាល ២០០ ឆ្នាំ។ ចាស់មុនគ្រីស្ទសាសនា។ ភស្តុតាងខាងលើអាចពន្យល់បានថាប្រជាជនដែលរស់នៅលើដីនេះបានត្បាញតាំងពី ២២០០ ឆ្នាំមុន។
ដូចគ្នានេះដែរផ្អែកលើការសិក្សាសិលាចារឹកពួកគេបានរកឃើញថាសិលាចារឹកមួយចំនួនមានពាក្យដែលធ្វើឱ្យយើងគិតអំពីភស្តុតាងនៃការត្បាញនៅសម័យបុរាណ។ តាមរយៈសិលាចារឹកវត្តសារ ១០០ (ខេ .១២៤) ក្នុងសតវត្សទី ៩ ពួកគេបានរកឃើញពាក្យ“ ក្រេត” នៅជួរទី ១៦ និងទី ៩ ។ ទោះយ៉ាងណាសិលាចារឹកតាវខេដេក៏ត្រូវបានគេស្គាល់ថាជាច្រកទ្វារទី ៨ ក្នុងសតវត្សទី ១០ ហើយក៏មានពាក្យ“ ក្រាប” នៅជួរទី ២៨ និង ៣១ ផងដែរ។ ពាក្យទាំងនេះត្រូវបានអ្នកស្រាវជ្រាវអះអាងថាជាកប្បាសរឺជារបស់ក្រមាខ្មែរជាវត្ថុធាតុដើមដែលប្រើក្នុងការត្បាញ។ អត្ថន័យរួមនៅក្នុងការណែនាំទាំងពីរបានពិពណ៌នាអំពីការដាក់វត្ថុទៅប្រាសាទសម្រាប់ប្រើប្រាស់រួមទាំងទាសករបុរសនិងស្ត្រី។
នៅចន្លោះសតវត្សរ៍ទី ១១ មានពាក្យថា“ ថេក” ក្នុងសិលាចារឹកប្រាសាទសឿងខាងកើត (ក ៨៧៩) ក្នុងខ្សែទី ៨ និង ១៩ ។ ខណៈពេលដែលសិលាចារឹករកាកក (ខេ .១៥៥) ក្នុងជួរទី ៩ និងទី ២៦ មានពាក្យថារ៉ាហៃនិងសិលាចារឹកព្រៃនប់នៅលើជួរទី ៩ មានពាក្យថា“ គត” ហើយពាក្យថាតៃធីកនៅជួរទី ១២ ។ ពីសិលាចារឹកប្រាសាទស្នឹង។ ដោយពាក្យទាំងនេះពួកគេអាចត្រូវបានសន្មតថារយៈពេលនោះ; តម្បាញគឺជាការកើតឡើងយ៉ាងពិតប្រាកដនៅក្នុងសង្គមខ្មែរសូម្បីតែឈ្មោះបុរសនិងស្ត្រីជាច្រើនដែលទទួលខុសត្រូវលើការងារបែបនេះដូចដែលបានបង្ហាញនៅក្នុងសិលាចារឹកខាងលើ។
នៅចុងសតវត្សរ៍ទី ១៣ យោងទៅតាមកំណត់ត្រារបស់ជូដាដានអំពីសម្លៀកបំពាក់បាននិយាយថាប្រជាជនខ្មែរចាប់ពីព្រះមហាក្សត្រដល់មនុស្សសាមញ្ញទាំងបុរសនិងស្ត្រីគឺគ្មានសម្លៀកបំពាក់មានតែសំពត់តូចមួយរុំព័ទ្ធជុំវិញ (ចាំងប៉ុង) ។ ហើយប្រសិនបើពួកគេចេញទៅក្រៅពួកគេយកសំពត់ធំហើយរុំវា។ ការសិក្សាក៏បានបង្ហាញផងដែរថាការស្លៀកពាក់ក៏មានរបៀបរស់នៅអាស្រ័យលើវណ្ណៈសង្គមរបស់ពួកគេផងដែរ។ ទោះយ៉ាងណាតាមរយៈកំណត់ត្រាការទូតចិនយើងអាចដឹងថាការត្បាញក្រណាត់ក្នុងសង្គមខ្មែរនាពេលនោះចាប់ផ្តើមរីកដុះដាលខ្លាំងណាស់ទោះបីមានទម្លាប់ទំនៀមទម្លាប់នៅតាមមូលដ្ឋាននិយមចូលចិត្តអត់អាវក៏ដោយ។ លើសពីនេះទៅទៀតផ្អែកលើចម្លាក់តាមបណ្តោយប្រាសាទវាស្ទើរតែប្រាកដថាខ្មែរមានក្រណាត់សម្រាប់ផលិតសម្លៀកបំពាក់។ ដូច្នេះវាត្រូវបានគេជឿជាក់ថាក្រមាដែលយើងប្រើសព្វថ្ងៃមានតាំងពីសម័យបុរាណទោះបីជាវាមិនទាន់ច្បាស់អំពីប្រភពនៃពាក្យក្រម៉ាក៏ដោយហើយភាសាខ្មែរតែងតែហៅពាក្យថាក្រមាអាស្រ័យលើតំបន់ដែលពួកគេមានដូចជាក្រម៉ា។ កន្សែងនិង chhnout ។ ល។
តើធ្វើដូចម្តេចដើម្បីត្បាញក្រម៉ា?
យើងមិនមានភ័ស្តុតាងណាមួយពីរបៀបត្បាញក្នុងប្រវត្តិមុនទេ។ ប៉ុន្តែយោងតាមការស្រាវជ្រាវនិងការសង្កេតមើលវិធីត្បាញក្នុងសង្គមខ្មែរបច្ចុប្បន្នអាចត្រូវបានធ្វើឡើងតាមពីរយ៉ាងគឺបែបប្រពៃណីនិងទំនើប។ ត្បាញសម័យទំនើបមិនសូវស្មុគស្មាញទេសម្រាប់ទាំងឧបករណ៍និងសម្ភារៈវាយនភ័ណ្ឌរួមមានសូត្រនិងជ្រលក់ពណ៌ (លក្ខណ៍) ដែលនាំចូលពីប្រទេសជិតខាង។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយសម្រាប់ការត្បាញតាមបែបបុរាណមានដំណាក់កាលស្មុគស្មាញជាច្រើនហើយឧបករណ៍និងសម្ភារៈប្រើប្រាស់សម្រាប់ត្បាញត្រូវបានផលិតដោយសិប្បករផ្ទាល់។ ការងារនេះហាក់ដូចជាឆ្លុះបញ្ចាំងពីចំនេះដឹងការច្នៃប្រឌិតនិងការអត់ធ្មត់របស់សិប្បករម្នាក់ៗដើម្បីសំរេចបានក្រម៉ាសំរាប់លក់រឺប្រើប្រាស់។ ដោយហេតុផលនេះយើងគ្រាន់តែណែនាំពីរបៀបត្បាញក្រមាតាមរបៀបបុរាណនិងអ្នកធ្វើតាម។
យើងជាខ្មែរមិនពិបាកយល់អំពី“ តើក្រម៉ាជាអ្វីទេ” ដោយសារតែរឿងនេះបានកើតមកនិងមានជាមួយយើងពីអតីតកាល។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើយើងនិយាយអំពីប្រវត្តិសាស្រ្តស៊ីជម្រៅនិងវិធីធ្វើឱ្យក្រម៉ារុំវាជារឿងប្លែកនិងស្មុគស្មាញហើយត្រូវការការស្រាវជ្រាវយូរ។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយសង្គមខ្មែរបានចាត់ទុកវាជាផ្នែកមួយដ៏ចាំបាច់នៃជីវិតប្រចាំថ្ងៃនិងសកម្មភាពរបស់ពួកគេ។ វាគ្រាន់តែជាផ្ទាំងសំពត់មួយប៉ុណ្ណោះប៉ុន្តែវាភ្ជាប់ជាមួយនឹងគុណតម្លៃនៃអត្តសញ្ញាណនិងទិដ្ឋភាពវប្បធម៌នៅក្នុងនោះ។ ក្រម៉ាមានតម្លៃពិសេសសម្រាប់កសិករកម្មករនិងពលរដ្ឋដោយប្រើប្រាស់ក្នុងសកម្មភាពប្រចាំថ្ងៃដូចជាការរុំក្បាលនិងដងខ្លួនរុំក្រម៉ារុំនិងលក់។ ក្នុងបរិបទប្រពៃណីនិងវប្បធម៌ខ្មែរក្រម៉ាអាចត្រូវបានប្រើក្នុងពិធីសាសនាខ្មែរដូចជាពិធីមង្គលការពិធីផ្សេងៗដែលជាផ្នែកមួយនៃល្បែងប្រជាប្រិយខ្មែរនិងអត្តសញ្ញាណជាតិដែលមិនអាចបំភ្លេចបាន។ ទោះយ៉ាងណានៅក្នុងសង្គមខ្មែរបច្ចុប្បន្នក្រមរគឺល្អនិងសមរម្យជាវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍ជារបស់គ្រឿងលំអរឺជាសម្លៀកបំពាក់សម្លៀកបំពាក់រឺរបស់ប្រើប្រាស់ផ្សេងៗ។ ដោយសារតែតម្លៃដ៏សំខាន់របស់វាយើងត្រូវធ្វើការស្រាវជ្រាវស្វែងយល់បន្ថែមនិងអភិរក្សវាដោយចីរភាព។
ភស្តុតាងនិងប្រវត្តិនៃការត្បាញនៅក្នុងសង្គមខ្មែរ
ក្រម៉ាគឺជាផលិតផលដែលផលិតចេញពីត្បាញនិងរចនាបង្កើតជាវត្ថុធាតុដើមជាច្រើនដូចជាកប្បាសឬសូត្រនិងថ្នាំជ្រលក់ធម្មជាតិ (ធ្លាយ) សម្រាប់ពណ៌។ ខ្សែស្រឡាយនៅសម័យបុរាណខ្សែស្រឡាយក្តារបន្ទះឈើ«ដាដាម៉ុល»ធ្មេញឈើ«ឈើទាលឈើ»និងធ្នឹម (កៃ) គឺជាវត្ថុធាតុដើមដែលត្រូវការសម្រាប់ត្បាញ។ ផ្អែកលើភ័ស្តុតាងប្រវត្តិសាស្រ្តអ្នកបុរាណវិទ្យាបានរកឃើញផ្នែកមួយនៃក្បាលថ្នល់ (ប្រភេទឧបករណ៍ប្រើសម្រាប់ត្បាញ) និងពត់នៃខ្សែស្រឡាយ (ខនអូមបូ) នៅទីតាំងបុរាណវិទ្យាបុរាណម្លូព្រៃដែលមានទីតាំងនៅខេត្តព្រះវិហារដែលមានអាយុកាល ២០០ ឆ្នាំ។ ចាស់មុនគ្រីស្ទសាសនា។ ភស្តុតាងខាងលើអាចពន្យល់បានថាប្រជាជនដែលរស់នៅលើដីនេះបានត្បាញតាំងពី ២២០០ ឆ្នាំមុន។
ដូចគ្នានេះដែរផ្អែកលើការសិក្សាសិលាចារឹកពួកគេបានរកឃើញថាសិលាចារឹកមួយចំនួនមានពាក្យដែលធ្វើឱ្យយើងគិតអំពីភស្តុតាងនៃការត្បាញនៅសម័យបុរាណ។ តាមរយៈសិលាចារឹកវត្តសារ ១០០ (ខេ .១២៤) ក្នុងសតវត្សទី ៩ ពួកគេបានរកឃើញពាក្យ“ ក្រេត” នៅជួរទី ១៦ និងទី ៩ ។ ទោះយ៉ាងណាសិលាចារឹកតាវខេដេក៏ត្រូវបានគេស្គាល់ថាជាច្រកទ្វារទី ៨ ក្នុងសតវត្សទី ១០ ហើយក៏មានពាក្យ“ ក្រាប” នៅជួរទី ២៨ និង ៣១ ផងដែរ។ ពាក្យទាំងនេះត្រូវបានអ្នកស្រាវជ្រាវអះអាងថាជាកប្បាសរឺជារបស់ក្រមាខ្មែរជាវត្ថុធាតុដើមដែលប្រើក្នុងការត្បាញ។ អត្ថន័យរួមនៅក្នុងការណែនាំទាំងពីរបានពិពណ៌នាអំពីការដាក់វត្ថុទៅប្រាសាទសម្រាប់ប្រើប្រាស់រួមទាំងទាសករបុរសនិងស្ត្រី។
នៅចន្លោះសតវត្សរ៍ទី ១១ មានពាក្យថា“ ថេក” ក្នុងសិលាចារឹកប្រាសាទសឿងខាងកើត (ក ៨៧៩) ក្នុងខ្សែទី ៨ និង ១៩ ។ ខណៈពេលដែលសិលាចារឹករកាកក (ខេ .១៥៥) ក្នុងជួរទី ៩ និងទី ២៦ មានពាក្យថារ៉ាហៃនិងសិលាចារឹកព្រៃនប់នៅលើជួរទី ៩ មានពាក្យថា“ គត” ហើយពាក្យថាតៃធីកនៅជួរទី ១២ ។ ពីសិលាចារឹកប្រាសាទស្នឹង។ ដោយពាក្យទាំងនេះពួកគេអាចត្រូវបានសន្មតថារយៈពេលនោះ; តម្បាញគឺជាការកើតឡើងយ៉ាងពិតប្រាកដនៅក្នុងសង្គមខ្មែរសូម្បីតែឈ្មោះបុរសនិងស្ត្រីជាច្រើនដែលទទួលខុសត្រូវលើការងារបែបនេះដូចដែលបានបង្ហាញនៅក្នុងសិលាចារឹកខាងលើ។
នៅចុងសតវត្សរ៍ទី ១៣ យោងទៅតាមកំណត់ត្រារបស់ជូដាដានអំពីសម្លៀកបំពាក់បាននិយាយថាប្រជាជនខ្មែរចាប់ពីព្រះមហាក្សត្រដល់មនុស្សសាមញ្ញទាំងបុរសនិងស្ត្រីគឺគ្មានសម្លៀកបំពាក់មានតែសំពត់តូចមួយរុំព័ទ្ធជុំវិញ (ចាំងប៉ុង) ។ ហើយប្រសិនបើពួកគេចេញទៅក្រៅពួកគេយកសំពត់ធំហើយរុំវា។ ការសិក្សាក៏បានបង្ហាញផងដែរថាការស្លៀកពាក់ក៏មានរបៀបរស់នៅអាស្រ័យលើវណ្ណៈសង្គមរបស់ពួកគេផងដែរ។ ទោះយ៉ាងណាតាមរយៈកំណត់ត្រាការទូតចិនយើងអាចដឹងថាការត្បាញក្រណាត់ក្នុងសង្គមខ្មែរនាពេលនោះចាប់ផ្តើមរីកដុះដាលខ្លាំងណាស់ទោះបីមានទម្លាប់ទំនៀមទម្លាប់នៅតាមមូលដ្ឋាននិយមចូលចិត្តអត់អាវក៏ដោយ។ លើសពីនេះទៅទៀតផ្អែកលើចម្លាក់តាមបណ្តោយប្រាសាទវាស្ទើរតែប្រាកដថាខ្មែរមានក្រណាត់សម្រាប់ផលិតសម្លៀកបំពាក់។ ដូច្នេះវាត្រូវបានគេជឿជាក់ថាក្រមាដែលយើងប្រើសព្វថ្ងៃមានតាំងពីសម័យបុរាណទោះបីជាវាមិនទាន់ច្បាស់អំពីប្រភពនៃពាក្យក្រម៉ាក៏ដោយហើយភាសាខ្មែរតែងតែហៅពាក្យថាក្រមាអាស្រ័យលើតំបន់ដែលពួកគេមានដូចជាក្រម៉ា។ កន្សែងនិង chhnout ។ ល។
តើធ្វើដូចម្តេចដើម្បីត្បាញក្រម៉ា?
យើងមិនមានភ័ស្តុតាងណាមួយពីរបៀបត្បាញក្នុងប្រវត្តិមុនទេ។ ប៉ុន្តែយោងតាមការស្រាវជ្រាវនិងការសង្កេតមើលវិធីត្បាញក្នុងសង្គមខ្មែរបច្ចុប្បន្នអាចត្រូវបានធ្វើឡើងតាមពីរយ៉ាងគឺបែបប្រពៃណីនិងទំនើប។ ត្បាញសម័យទំនើបមិនសូវស្មុគស្មាញទេសម្រាប់ទាំងឧបករណ៍និងសម្ភារៈវាយនភ័ណ្ឌរួមមានសូត្រនិងជ្រលក់ពណ៌ (លក្ខណ៍) ដែលនាំចូលពីប្រទេសជិតខាង។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយសម្រាប់ការត្បាញតាមបែបបុរាណមានដំណាក់កាលស្មុគស្មាញជាច្រើនហើយឧបករណ៍និងសម្ភារៈប្រើប្រាស់សម្រាប់ត្បាញត្រូវបានផលិតដោយសិប្បករផ្ទាល់។ ការងារនេះហាក់ដូចជាឆ្លុះបញ្ចាំងពីចំនេះដឹងការច្នៃប្រឌិតនិងការអត់ធ្មត់របស់សិប្បករម្នាក់ៗដើម្បីសំរេចបានក្រម៉ាសំរាប់លក់រឺប្រើប្រាស់។ ដោយហេតុផលនេះយើងគ្រាន់តែណែនាំពីរបៀបត្បាញក្រមាតាមរបៀបបុរាណនិងអ្នកធ្វើតាម។
No comments: